 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
|
 |
 |
 |
 |
 |
KOŃ KABARDYŃSKI
Pochodzenie :
Pochodząca z północnego Kaukazu rasa Kabardyńska wywodzi się od pierwotnych koni stepowych, krzyżowanych z końmi perskimi, turkmeńskimi i karabachskimi. Rasa ta jest znana od XVI w. i była wykorzystywana do pracy w najtrudniejszych warunkach. Po Rewolucji rasa ta została ulepszona w stadninach Uzbekistanu i Tadżykistanu, gdzie utworzono typ mocnego konia wierzchowego i roboczego.
Budowa :
Koń Kabardyński ma długą głowę, która pokrywa cienka skóra. Profil jest wysklepiony, typowy dla wszystkich koni stepowych, wywodzących się od prymitywnych Tarpanów i koni Przewalskiego. Czoło jest wąskie, a grzebień potyliczny mało wyraźny. Uszy są ostro zakończone, czujne i ruchliwe. Szyja jest średniej długości, silnie umięśniona. Przechodzi w kłąb, który jest słabo zaznaczony, co sprawia wrażenie że łopatki są masywne. Łopatki są niezgrabne i niemal spionowane. Takie ich ustawienie daje wysoki krok. Kończyny przednie są prawidłowo zbudowane - mocne, suche, o wyraźnie widocznych ścięgnach, dobrych stawach i krótkich silnych nadpęciach. Grzbiet jest krótki i prosty, a zad lekko pochyły. Lędźwie choć bardzo mocne, są zazwyczaj nieznacznie zapadnięte. Ogon jest obfity. Tylne kończyny są ukształtowane niezbyt poprawnie, czego potwierdzeniem jest beczkowata postawa tyłu.
Maść :
Najczęściej występuje umaszczenie gniade, skarogniade oraz kare.
Wzrost :
Ogier mierzy przeciętnie 152 cm, a klacz 150 cm.
Konie te wspaniale nadają się do poruszania się po górach. Wykorzystywane są także na wyścigach gdzie udowadniają swoją wytrzymałość na długich dystansach.
Opracował :
Piotr Jarzyński (Mieciu)
Na podstawie : Elwyn Hartley Edwards "Księga Koni" wydane przez Wydawnictwo Letter-Perfect International
Archiwum
Ostatnia aktualizacja: 05.03.98 r.