Wiesia zarumieniła się lekko, ale nie przestała nas odwiedzać. Ostatecznie, problem ten rozwiązał się sam. Wszedł właśnie na ekrany film "Jak daleko stąd, jak blisko" i ponieważ bardzo lubię Konwickiego to chciałem go koniecznie zobaczyć. Wiesia mieszkała w Wałbrzychu więc poprosiłem ją aby sprawdzała repertuar kin. Kilka dni później, gdy jeździłem z Senderkiem na ujeżdżalni w środku Stada, podeszła do nas Wieśka:
     "Grają ten film, jak się pospieszysz to możemy zdążyć"- powiedziała.

         Odstawiłem szybko konia do stajni i pojechaliśmy. Jakoś nie przyszło mi do głowy aby zapytać Senderka czy chce iść z nami do kina. W tym samym mniej więcej czasie, Senderek zakręcił się skutecznie koło sekretarki dyrektora Boguśki. - Wszystko zostało więc przez los odpowiednio przygotowane i zima mogła już sobie spokojnie nadejść.

         Dyrektorem Zamku był towarzysz mgr Roman Przybyłowski. Była to wyjątkowo nie-sympatyczna postać i po Zamku krążyły plotki, że "mgr" to pseudonim partyzancki z AL. Inni mówili, że "mgr" to po prostu skrót od słowa "magazynier". Może zresztą był to nawet prawdziwy tytuł magisterski, bo człowiek był przedsiębiorczy i wiele rzeczy potrafił sobie załatwić. Przybyłowski pochodził z Gdańska i wsławił się już wcześniej sprawą zawalenia się dachu w sopockiej Operze Leśnej. (Nie pamiętam już jednak, czy pod jego światłym kierownictwem dach ten budowano czy tylko remontowano.) Jak na tamte czasy, Przybyłowski był niewątpliwie człowiekiem bogatym. Jeździł dużym Oplem i miał dwa domy, jeden w Gdańsku a drugi w Cieplicach. Jego "Zamkowy" interes polegał na skupowaniu dla Zamku antycznych mebli. Wyglądało to mniej więcej tak: Załóżmy, że ktoś miał do sprzedania ładny XVIII-wieczny sekretarzyk oraz połamane krzesło z początku XX wieku. Dyrektor zgadzał się szybko na proponowaną przez sprzedającego cenę, ale tylko pod dyskretnym warunkiem że w dokumentach wykazane zostanie tylko krzesło. Meble restaurowano następnie w zamkowej pracowni i do ostatniej chwili nikt oczywiście nie wiedział które meble kupiono dla Zamku, a które okażą się "prywatną" własnością dyrektora.

Widok na Zamek Książ         Zgodnie z panującą wówczas w ekonomii teorią "wczesnego Balcerowicza", Przybyłowski starał się też być dobrym gospodarzem i postanowił kiedyś zorganizować przy Zamku hodowlę świń. (Młodszym czytelnikom przypominam, że w tamtych latach wszystkie szanujące się przedsiębiorstwa zakładały własne hodowle nierogacizny.) Kierownik pracowni konserwatorskiej Romanowski otrzymał więc polecenie aby jego pracownia zrobiła koryta. W tym miejscu dyrektor przekroczył jednak granicę zawodowej dumy Romanowskiego i ten zapytał go w obecności wielu świadków, w jakim stylu ma te koryta wyrzeźbić. Sprawa upadła, Przybyłowski odszedł mrucząc coś pod nosem, ale do tematu nigdy już nie wrócił.          Inna ciekawa scena rozegrała się przed zamkową biblioteką. Na polecenie dyrektora, ekipa malarzy zaczęła malować elewację tego budynku. Przybyłowski "zapomniał" im jednak powiedzieć aby kamienne głowice pilastrów pozostawiali w ich naturalnym stanie. Pomalowano więc już "po wsiem" chyba połowę budynku, gdy ktoś zawiadomił Elsnera co się dzieje. Pobiegliśmy tam natychmiast i Igor krzyczał strasznym głosem do ludzi na rusztowaniu:     "Co za idiota kazał Wam malować kamienie ?"     "Dyrektor Proszę Pana." odkrzyknął spokojnie któryś z malarzy.

         Nadejście świąt uczciliśmy konkursem hippicznym. "Szeryfem" wrocławskiego AKJ był w tym czasie Jacek baron Miklaszewski - "z przenno-buraczanej ziemi kujawskiej". Ktoś wygłosił więc przemówienie zaczynające się od słów.
    "Panie, Panowie i Ty Jacku Miklaszewski..."
         Był to oczywisty plagiat, ("Panie, Panowie i Ty Salomonie Abramowiczu..." , powiedział kiedyś hrabia Badeni w austriackim parlamencie.) ale i tak śmialiśmy się szczerze bo Miklaszewski był niewątpliwie jedną z najbardziej kolorowych postaci Książa.

         Historyczne nazwiska i herbowe sygnety były w tym środowisku czymś często spotykanym. Marszałkowskie miejsce na kanapie wśród szlacheckiej braci dzierżył jednak niewątpliwie Kazimierz książę Czartoryski. Jak przystało księciu, Kaziu jeździł bardzo dobrze. Był też miłym, inteligentnym i przystojnym facetem. Nie wszystkim się to oczywiście podobało gdyż skupiał na sobie proporcjonalną do swych walorów uwagę zamkowych amazonek.

"Narada przed jazdą"          Wtedy nie zastanawiałem się nad tym, ale teraz widzę wyraźnie, że w powtarzającym się często dźwięku znajomych nazwisk, w tym wszystkim o czym, oraz w jaki sposób, rozmawialiśmy, uzewnętrzniała się przecież nie tylko miłość do koni, ale również zakodowana w nas jakże silnie tęsknota do szabli. To było czymś naprawdę zadziwiającym, ale tak mało różniliśmy się wtedy od swych dawno pomarłych pierwowzorów, i w tym austriacko-niemiecko-polskim zamku "powtarzaliśmy" podświadomie dawno minione czasy:           "W Halczyńcu, w domu bogatego jedynaka, młodzież chętnie przesiadywała. Utworzyło się koło przyjaciół złożone z ludzi pełnych temperamentu, dysponujących nadmiarem sił żywotnych. Z najbliższego sąsiedztwa: Jan Dłuski, Franciszek Grudziński, Piotr i Adolf Pilchowscy, Ignacy Strumiłło. Częstym gościem bywał Seweryn Pilchowski, dziarski jarmarkowy hulaka. Tenże Sewerynek, późniejszy filar towiańszczyzny, na berdyczowskim jarmarku, wychyliwszy z papą dobrodziejem tuzin reńskiego, tuzin szampana - przez drzwi, przez okna powypędzał huzarów, ułanów i Abramowiczów, a tak gracko, że papa wołał: "Brawo Sewerynku !" - i klaszcząc wypił ostatni kielich: "Na czortowu Moskalom i parszywym panom, a na zdrowie szlachty !"W godzinę później, zawsze z papą dobrodziejem, w kikoszowickiej karczemce wtórował młodej Hajce, przyśpiewującej Ickowi grającemu na bałałajce, a tego samego wieczoru jeszcze w Machnówce, na redutach, wycinał mazurka z piękną i hulaszczą panią Porczyńską, a nad ranem panu Porczyńskiemu w pojedynku obciął palce u ręki, i nie przespał się aż w kozie z łaski horodniczego, wielkiego wroga Polaków."